خداوندا! به تو پناه می آورم

17.02.2012

خداوندا!

ترا می ستایم که سزاوار ستایشی.به تو پناه می آورم که جز تو کسی را ندارم ،تویی که همیشه یارو غمگسار من استی در همه حال، و میدانم که در هیچ حالتی من را تنها نگذاشتی و یاریم نمودی ولی من هیچ گاهی از تو ممنون نه بودم همیشه عشق های مجازی را برعشق پاک و بی ریاءی تو ترجیح دادم اما باز هم از من نرنجیدی و گناهانم را نا دیده گرفتی وهر گاه به تو نیاز داشتم بیدون هیچ دلیلی و هیچ شکایتی به یاری من شتافتی .

خداوندا!

من بعضأ با خود مشاجره ها داشته ام ، با خود در جدل بوده ام و انچنین فکر کرده ام که تو شاید از من بریده ایی و یا هم هیچگاهی به من نظر نه خواهی کرد انجاست که صدایی مرا به خود می خواند و می گوید که ای بنده ای درمانده ای من دل به خدا بسپار و بدان که خداوند همیشه با توست ترا هیچ گاهی تنها رها نه خواهم کرد ، همه رویا هایت بر آورده و همه ارزو هایت محقق میشود، انجاست که به خود میایم و با دلم به راز و نیاز می پردازم میگویم که خداوندا!

تو بزرگ و مهربانی هیچ کسی را جز تو نه خواهم یافت پس چرا نگاه به دیگران دوخته ام ؟چرا نگاهم به دوردست هاست ؟چرا در رفع نیاز به دنبال دیگران بروم؟ به دنبال چی کسی هستم ؟او

همین جاست در میان قلب خودم در درون سینه ای خودم که با کمی درنگ میتوانم اورا بیابم واحساس کنم ، پس خداوند! برای لحظه ای سکوت می کنم می خواهم که صدای مرا با جان و دل بشنوی و بدانی که سخت دوستت دارم ،چرا که تو مهربان ترین مهربانانی ، و انگاه که صبح می دمد و چشم از خواب بر می دارم احساس می کنم که همه راه زیبایی ها را دریافتم راهی به سوی خوشبختی ها، راهی به سوی موفقیت و پیروزی ها، انگاه هست که به تمام رنج ها و مشکلاتم لبخند میزنم، لبخند آرام و عاشقان ه،لبخند ایمان و باور داشتن به تو ای خداوند بی نیاز! و آهسته با خودم نجوا میکنم و میگویم که خداوندا! ( تو چقدر دوست داشنی و مهربانی دوستت دارم ) فریده عمر